Rok powstania parafii jest nieznany. Już w XIII wieku istniał kościół modrzewiowy (obecnie w tym miejscu znajduje się park) pod wezwaniem św. Doroty. Pierwszą wzmiankę o Potworowie można znaleźć u Jana Długosza w „Liber Beneficjorum”, który opisując dziesięciny dla kościoła Panny Maryi w Sandomierzu pisał:

„Potworow villa propraim parachialem eaclesiam habens in se, cujus haeredes Paulus Pothworowsky ect”.

Kościół przynależał wtedy do archidiecezji Gnieźnieńskiej. W XV wieku dziedzicami Potworowa byli Paweł Potworowski herbu Dębno i Jakub z Rzeszotkowej Woli herbu Łabędź. Wieś miała 20 łanów kmiecych dających dziesięcinę kościołowi Sandomierskiemu wartość około 15 do 16 grzywien. Było też 6 karczem, dwóch ogrodziarzy i jeden folwark należący do Pawła Potworowskiego.W „Liber Beneficjorum” Łaskiego Potworów nazwany jest w tytule rozdziału „Pothvorow alis Oxa oppidum”, a w opisie zaraz na początku „in eadem Pothvorow villa”. Określenie Potworowa raz miastem, raz wsią może być traktowane jako pomyłka lub, że Potworów był miastem i tracił to prawo w pewnych okresach.

W XVI wieku właścicielami Potworowa byli Wolscy. W początkach XVI wieku z  Potworowem związany był arcybiskup Gnieźnieński Jan Gruszczewski – krewny właścicieli majątku. Znany był w całej Polsce z swej rozrzutności – wspomagał finansowo swoją rodzinę. W 1620 roku posiadłość przeszła w ręce Podkańskich. Istniał w tym czasie duży drewniany dwór wraz z parkiem. Tradycja ustna mówi, że stary dwór stał w miejscu gdzie znajdowały się magazyny byłej Gminnej Spółdzielni nad stawem. Może to być prawda, gdyż dawniej droga w kierunku Odrzywołu biegła przez Łojków, a więc stary trakt mógł prowadzić obok kościoła przez Starą Wieś obok dworu nad stawami w kierunku Łojkowa.

26 lutego 1834 roku spłonął kościół. Przez 30 lat nabożeństwa odbywały się w szopie. W 1770 roku Stanisław Podkański opat cystersów z Sulejowa, brat dziedzica Potworowa hr. Podkańskiego podkomorzego sandomierskiego Antoniego przystąpił do budowy (własnym kosztem) nowego kościoła. Zlokalizowano go na starym cmentarzu. Śmierć fundatora nie pozwoliła zakończyć budowy, a zgromadzony na ten cel fundusz – 30 000 złotych zaginął w czasie zaburzeń które nawiedziły wtedy nasz kraj. Przez 80 lat mury nieskończonego kościoła niszczały wystawione na działanie warunków atmosferycznych. Dopiero ks. Wincenty Ogórkiewicz, proboszcz tutejszej parafii podjął się dalszej budowy. Mury były tak zniszczone, że część trzeba było wyburzyć. Kościół poświęcił ks. Jakub Stępniewski w roku 1861, a konsekrował biskup diecezji sandomierskiej J.E. ks. biskup Antoni Ksawery Bodkiewicz 23.08.1885 roku.